CRISTO PAROU EN ÉBOLI

staba había pouco na cociña da viúva e pedín as primeiras noticias da vila, cando petaron á porta e algúns lábregos pediron tímidamente permiso para entrar. Eran sete ou oito, vestidos de negro, cos sombreiros calados, os ollos negros cheos dunha particular gravidade.—¿Es ti o doutor que acaba de chegar? —preguntáronme—. Ven, que hai un que está mal,Axiña souberan na casa do Concello da miña chegada e oirán que eu era médico. Dixen que era doutor, pero que había moitos anos que non exercía; que debía haber un médico na vila, que o chamasen, e que por iso non iría. Respondéronme que non había médicos, que o seu compañeiro estaba morrendo.—¿É posible que non haxa un médico?—Non hai.