O MAR DA COR DO VIÑO

O enxeñeiro tifia a rentes á moza e ó pe da rapaza, polo outro lado, estaba Lulú; os sitios de enfronte estaban ocupados polo profesor, Nené e a señora. Nené durmía axilado, tal vez o brigadier aparecía na soleira do seu sono facendo asubia-la tralla de boi e tintinea-la esposas. Era u neno non exactamente guapo: máis guapo era Lulú, indubidablemente: pero era extraordinario, abría unha dimensión de afectos, de pensamentos, de relacións, que o etixeñeiro Bianchi nunca considerara, Ollabao cun sentimento case de acoro , coma ó sentido da existencia que ata ese momento lle escapara.